نویسنده، روزنامه نگار، شاعر و پژوهشگر- رییس پیشین اتحادیه ی انجمن نویسندگان افغانستان -مدیر مسئول مجله ی سیمرغ در لندن- داور شعر
آقای موسوی و گروه شان در مدرسه مهاجرین افغان در تهران، کاری کرده اند کارستان. برای مهاجران بی پناهی که اطفالشان، حتی از داشتن هویت محروم اند و راه های پیش رویشان برای هر آینده یی تاریک و تیره است، مسیری از روشنی باز کرده اند. مدرسه یی ساخته اند که فقط مدرسه نیست یک، انجمن فرهنگی ست، آنها نه فقط اطفال را از کوچه ها برای آموزش جمع کرده اند بلکه مجله یی ساخته اند که پل ارتباط فرهنگی ست، زمینه نوشتن رویاها و تحقق رویاها را به اطفال می آموزند. مهم ترین پناه گاه هر مهاجر بی چاره یی رویاست. و نخستین سرمایه یی که مهاجر از دست می دهد رویاست. آدم بی رویا، خالی ست، معلق ست، تنهاست.
برای همین، باید به آقای و موسوی و همکارانش تبریک گفت که راه رویا را برای کودکان مهاجر باز کرده اند. و راه رویا دیدن و بعد رسیدن به رویاها را. آقای موسوی به شاگردان، روحیه می دهد که بنویسند آنها را با نویسندگان بزرگ، رویاروی می نشاند. بعد نوشته های آنها را چاپ می کند. ادبیات کودک، اولین ریشه هایش از همین مدرسه، در بین تمام افغانستان، آب می خورد. به همین خاطر، مدرسه او انجمنی جهانی ست که دانش آموختگان مهاجر را با عشق به هم گره زده، نخبگان افغان را از هر جای جهان به مدرسه پیوند زده و نخبگان ایرانی را حتی دلبسته این مدرسه و کودکانش ساخته است.
برای همین، شاگردان این مدرسه امروز، به جای این که نا امیدانی آواره خیابان باشند، هر کدام گوهری درخشان شده اند در هر گوشه جهان، خیلی از آنها هنرمندان و نویسندگان درخشانی شده اند و باز دایره انجمن را گسترده اند. انجمنی که ورودی دارد و خروجی نه، چون عشق را در آن تمرین می کنند و عشق حکایت هزار و یک شبی تمام نشدنی ست. آقای موسوی با مدرسه، مجله، نشر کتاب، تربیت معلم، نمایشگاه، کنفرانس و هر کاری دیگری که میسر بوده، مشعل عشق و رویا را زنده نگه داشته و برای این، ستاره یی تاریخ ساز است.
نامزد شدنش برای جایزه جهانی، به خودش، همکارانش، شاگردان و همه دوستان عزیزی که درین سالها حامی اش بودند، مبارک باد!
