دانش و دوستی- نویسنده نادر موسوی- 1392.12.07 

تصویر نامه ی یکی از بچه های کلاس اول

 در جلسه ی پنج شنبه گذشته همکاران می گفتند هر هفته نوشتن نامه برای دانش آموزان تکراری شده و بچه ها خسته می شوند. من از چهار نامه در ماه کوتاه نیامدم اما راه دیگری را در پیشنهاد کردم و آن تغییر روال نوشتن نامه ها بود. بدین ترتیب که نامه ی هفته ی اول را معلم به هر شاگردش می نویسد و شاگرد پاسخ می دهد. نامه ی هفته ی دوم را هر شاگرد به صمیمی ترین دوستش می نویسد و او هم جوابش را می دهد. نامه سوم از طرف هر دانش آموز به معلم است و معلم هم باید پاسخ دهد. اما در مورد نامه ی هفته ی چهارم هنوز فکری نکرده ایم. به قول رضا مارمولک حیف که اسلام دست ما را بسته است وگرنه می شد گفت نامه ی چهارم را دخترهای شیفت صبح به پسرهای عصر و بالعکس بنویسند، بدون تردید آنوقت بهترین و ماندگارترین نامه ها و انشاها نوشته و خوانده می شد!

امروز هم که آخر هفته ی کاری بود ناظم واحد دو، گزارشها، نامه ها و لیستهای حضور و غیاب نوبت صبح را آورد بود واحد یک. نامه های بچه ها را هم آورده بود. نامه های بچه ها به همديگر را که دیدم کیف کردم. جملات بسیار جالب و زیبایی برای دوستانشان نوشته بودند. نامه های بچه های کلاس اولی خواندنی تر از همه بود. خیلی از بچه ها به نکات بسیار ریزی هنگام نوشتن نامه به همدیگر توجه کرده بودند. یکی از آنها نوشته بود دستهای تو بسیار تمیز است. یکی به دفتر و کتاب دیگری و یکی دیگر به تمیزی مقنعه و مانتوی دوستش و یکی هم به درازی و قشنگی موهای دوستش اشاره کرده بود. نامه هایی سرشار از مهربانی و زیبایی و محبت و صداقت. این هم نامه ی نسرین کلاس اول به دوستش ستاره و پاسخ ستاره و نقاشی های او برای نسرین دوستش. به نظرم با این روش می شود شوق و ذوق نوشتن را به بچه ها به وجود آورد بدون اینکه احساس کنند انشایی نوشته اند یا تکلیفی انجام داده اند. اگر می شد برای بقیه ی درس ها هم چنین روشهایی پیدا کرد آن وقت درس و مدرسه محیطی شاد و سرشار از خلاقیت و خاطره می شد برای بچه ها و معلمانشان.